Sleńdzińska (Ślendzińska, Sleńdzińska-Zakrzewska) 1.v. Kopeć, 2.v. Zakrzewska, Julitta Anna (1927–1992), pianistka i klawesynistka, pedagog. Ur. 30 VII w Wilnie, była jedynym dzieckiem artysty malarza Ludomira (zob.), i Ireny z Dobrowolskich.
S. wychowywała się w domu pod opieką rodziców i ciotki Heleny Dobrowolskiej. Naukę gry na fortepianie rozpoczęła w wieku sześciu lat, a publiczne występy trzy lata później. Uczęszczała do Konserwatorium Muzycznego im. M. Karłowicza w Wilnie, w l. 1938–41 uczyła się w klasie Cecylii Krewer, w l. 1941–4 w klasie Stanisława Szpinalskiego. Dn. 30 VI 1944 w sali koncertowej Filharmonii Wileńskiej miała swój pierwszy recital, który ze względu na warunki okupacji niemieckiej został uznany przez komisję złożoną z profesorów konserwatorium za egzamin na dyplom wirtuozowski (oceniony celująco).
W r. 1945 wraz z rodziną przyjechała S. do Krakowa. W l. 1946–9 uczęszczała tutaj do klasy fortepianu Henryka Sztompki w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej (PWSM). W r. 1949 wzięła udział w IV Międzynarodowym Konkursie Chopinowskim w Warszawie, uzyskując wyróżnienie. T.r. podjęła studia w PWSM w Warszawie (klasa prof. Jerzego Żurawlewa), zakończonym cztery lata później w r. 1953 dyplomem z odznaczeniem w zakresie gry na fortepianie. Pozostała na uczelni jako asystent Natalii Hornowskiej. Jednocześnie rozpoczęła studia aspiranckie u Szpinalskiego. W r. 1958 otrzymała dyplom aspirantury artystycznej w zakresie fortepianu specjalnego z wynikiem b. dobrym. W l. pięćdziesiątych zajmowała się również kompozycją. Od r. 1958 była członkiem rzeczywistym Stow. Polskich Artystów Muzyków. W PWSM pełniła kolejno funkcje: adiunkta (od r. 1959) i docenta (od r. 1965). Była też prodziekanem Wydz. II instrumentalnego (od r. 1969).
S. początkowo uczyła gry na fortepianie, ale zafascynowana Wandą Landowską i grą na klawesynie, temu instrumentowi poświęciła karierę muzyczną i pedagogiczną. Pierwszych lekcji w Warszawie udzielała jej Margerita Trombini-Kazuro (uczennica Landowskiej), w r. 1964 dzięki stypendium studiowała w Moskwie u prof. H. Neuhausa. W l. 1970 i 1971 uczestniczyła w kursach mistrzowskich w Akad. Chigiana w Sienie i tu pracowała pod kierunkiem prof. R. Gerlina (ucznia Landowskiej). Uzyskała dyplom z wyróżnieniem i wzięła udział w koncercie finałowym w pałacu Chigi. W l. 1971–5 pracowała w Konserwatorium Królewskim w Brukseli oraz prowadziła wykłady i konsultacje w Ośrodku Uniwersyteckim w Ottignies. Była jurorem klawesynowych egzaminów konkursowych w Belgii i Luksemburgu. Przyczyniła się do utworzenia klasy klawesynu w Akad. Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie i do wykształcenia pokolenia młodych klawesynistów, m. in. Władysława Kłosiewicza. Do Belgii powróciła w r. 1981, tym razem do Akad. Muzycznej w Morlanwelz, gdzie pracowała do r. 1985. W r. 1979 otrzymała indywidualną nagrodę III st. Ministra Kultury i Sztuki za szczególne osiągnięcia w dziedzinie dydaktyczno-wychowawczej.
S. wielokrotnie koncertowała w kraju i za granicą, m. in. w Bułgarii, Irlandii, Szwecji, Szwajcarii, na Węgrzech, we Włoszech, w Niemczech, Chinach, Korei oraz na Kubie. W r. 1967 uczestniczyła w I Festiwalu Pianistyki Polskiej w Słupsku, wykonując m. in. „Concerto alla Barocco” koncert na klawesyn i małą orkiestrę symfoniczną Tadeusza Paciorkiewicza (napisany na zamówienie S-iej). W r.n. wystąpiła tam ponownie, prezentując utwory dawnych mistrzów włoskich: B. Galuppi, D. Zipoli i portugalskich: C. Seixac, S. Carvalho. Chętnie wykonywała utwory kompozytorów polskich z XVI w. W jej repertuarze były również utwory kompozytorów współczesnych: B. Bartoka, S. Prokofiewa, I. Strawińskiego, Karola Szymanowskiego. Nagrała wiele audycji muzycznych, radiowych i telewizyjnych. W r. 1972 Polskie Nagrania wydały płytę „Old Harpsichord Music” (Muza XL 0584) z dawną muzyką klawesynową i lutniową w wykonaniu S-iej. W r. 1979 opublikowała artykuł: Koncert na klawesyn i małą orkiestrę symfoniczną „Concerto alla Barocco” Tadeusza Paciorkiewicza (Prace Specjalne, Z. 18, PWSM Gd. 1979, przedr. później w: „Ananke. Biul. Galerii im. Sleńdzińskich” 1995 nr 1/4). Dn. 10 X 1981 na Międzynarodowej Sesji Naukowej «Muzyka fortepianowa» w Sopocie S. wygłosiła referat pt. Wybrane zagadnienia rejestracji klawesynowej Wandy Landowskiej (Prace Specjalne, Z. 25, PWSM, Gd. 1981 oraz w: „Ananke. Biul. Galerii im. Sleńdzińskich” 1995 nr 2/4).
W czasie pobytu za granicą S. zajęła się również malarstwem. Zaczęła malować gwasze, a później, ośmielona pochwałą Tadeusza Brzozowskiego, asystenta swojego ojca, obrazy olejne. Prace S-iej to baśniowe wizje, pejzaże i portrety, występują w nich ciągle linie faliste i jednorodna kolorystyka. Wystawę jej obrazów zorganizowała w r. 1989 Galeria Zamkowa w Warszawie. Ostatnie miesiące życia, ciężko chora, spędziła w Zgromadzeniu Sióstr Misjonarek Świętej Rodziny w Białymstoku. Zmarła 16 VI 1992 w Białymstoku i tam została pochowana na cmentarzu Farnym. S. była odznaczona w r. 1977 Złotym Krzyżem Zasługi.
S. dwukrotnie wychodziła za mąż: w r. 1950 za Napoleona Kopcia (małżeństwo przetrwało niecałe dwa lata), w r. 1955 za chemika Zbigniewa J. Zakrzewskiego, z którym rozwiodła się w r. 1974.
Życzeniem S-iej – ostatniej z rodziny Sleńdzińskich – było, aby spuścizna artystyczna po jej pradziadku Aleksandrze, dziadku Wincentym i ojcu Ludomirze została scalona. Dn. 30 IV 1993 otwarto oficjalnie w Białymstoku Galerię im. Sleńdzińskich (GSL) – monograficzne muzeum; obok pamiątek i dokumentów, znalazło się tam 66 obrazów S-iej.
Liczne portrety S-iej, namalowane przez jej ojca Ludomira Sleńdzińskiego, są w większości własnością GSL w Białymstoku, m. in.: Portrety S-iej z l. 1957, 1961, 1971 („Dama pik”, z cyklu: „Talia moich kart”), 1972, oraz „Portret córki w zielonym kapeluszu” z 1972, „Autoportret z córką” z 1977, „Powrót córki” z 1978; „Portret córki w szalu hiszpańskim” z 1943, wł. Muz. Narodowe w W.; „Portret córki” z 1978 – w zbiorach Muz. Okręgowego w Wałbrzychu; – International Who’s Who in Music and Musicians Directory, Cambridge England 1977; The World Who’s Who of Women, Cambridge 1978 (fot.); Dictionary of International Biography, Cambridge 1979 Vol. 15, Who’s Who in the World, Chicago 1980–1981; – 150 lat Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie, Pod red. S. Śledzińskiego, W. 1960; – „Ananke Biul. GSL” 1994 nr 2, 1995 nr 2/4 (głosy krytyki), 1996 nr 4/10, 1997 nr 2/12, 1998 nr 1/15; „Kobieta i Życie” 1989 nr z 25 I; – Arch. GSL w Białymstoku: T. 36/1–30, T. 3 (zdjęcia, listy, wycinki prasowe, programy koncertów, fotokopie plakatów i zaproszeń, świadectwa, indeksy, legitymacje itp.).
Izabela Suchocka